31.12.09 (Kabatas-Uskudar Motorunda saat 21:21)
Ve ölüm doğumla bir, ve gülüm dikenle ve sana gelen rüzgarda, çocuk şarkıları var elinde. Ve dünyanın denizleri renkleri hırsızlama ışıklarıyla serpiştiriyor üzerine.
Ölüm de bir dirim de.
Ölünce doğan, doğunca ölür.
Kaç insan kaç, kaç kere gelsen gidersin o kadar... Kendinsin terkettiğin.
Seneler var ellerinde kırış kırış, buruş buruş...
Ah o çocukların hayalleri olmasa uçurtmalar ağlatmazdı palyaçoları.
Ne zamandır unuttun zamanı. Unut sadece yok saymadan...
Sanki bir şey var biten.
Seneler kelimelerin çok e'li tınılı halleri.
Başkaca diyeceğim yok.
Varsın gitsin biri, gelsin yenisi.
Ölüm de bir dirim de.
AYIŞIĞINA AŞIĞIM BEN.
14 Ocak 2010 Perşembe
13 Ocak 2010 Çarşamba
Duvarların paramparça suretinde, ışık mı kırılıyor, ben mi büyüyorum bilemediğim zamanlara, gökyüzünden ölü kuşlar düşüyor.
Yağdıkça yağmur, ıslandıkça toprak, yalnızlığıma küfür ediyorum.
Beni duyan deniz dalga geçiyor ve sandalında balıkçının oltasına takılan balıklar dil çıkarıyor.
Kaç yalnızlık daha gerekecek bir an önce çoğaltmaya insanlığımı bilemiyorum.
Kırıldığım çoktur ama parçalarımı toparlayamıyorum.
Hikaye anlatıyorlar... Herkes bildiğini, bilmek istediğini, olmak istediğini, kıskandığını anlatıyor... Dinleyemiyorum.
Kara kediler öpüyor yalnızlığımı, kuşlar sevişiyor, ezan okunuyor, bir yerde gülenler, bir yerde ağlayanlar oluyor.
Bilmediğim zamanlara yağmur yağıyor... Ben küfrediyorum!
15 Ekim 2008 Çarşamba
Kadının resmi
Kadın oturduğu yerden yavaşça kalkıyor. Çok yavaş.
Beyaza çalıyor saçları.
Kadın, bir şeyler söylediğimi hissetmişçesine, bana bakıyor .
Oysa çok uzakta oturuyor.
Kadının entarisi var simsiyah.
Bordo, el örgüsü yünden bir şal atmış omuzlarının üzerine.
Kadın mı karanlık yoksa oda mı tam seçemiyorum.
Kadın belli belirsiz bir ses çıkarıyor, duyamıyorum ve yaklaşıyorum.
Kadının elleri dikkatimi çekiyor. Buruşmuş ama şefkatli eller.
İyice yaklaşıyorum. Ayrıntılar silinmeye başlıyor.
Renkler karışıyor birbirine, anlayamıyorum.
Kadın çıkıyor resminden ve okşuyor saçlarımı, yavaşça, derinden.
Kadının dizlerinde öylece ağlıyorum.
Beyaza çalıyor saçları.
Kadın, bir şeyler söylediğimi hissetmişçesine, bana bakıyor .
Oysa çok uzakta oturuyor.
Kadının entarisi var simsiyah.
Bordo, el örgüsü yünden bir şal atmış omuzlarının üzerine.
Kadın mı karanlık yoksa oda mı tam seçemiyorum.
Kadın belli belirsiz bir ses çıkarıyor, duyamıyorum ve yaklaşıyorum.
Kadının elleri dikkatimi çekiyor. Buruşmuş ama şefkatli eller.
İyice yaklaşıyorum. Ayrıntılar silinmeye başlıyor.
Renkler karışıyor birbirine, anlayamıyorum.
Kadın çıkıyor resminden ve okşuyor saçlarımı, yavaşça, derinden.
Kadının dizlerinde öylece ağlıyorum.
13 Ağustos 2008 Çarşamba
Benimde Seninde Martılarım
Zamanı sayarsam ellerine, ağır gelir
Zannetme perdeleri denizin martılara büyük,
Bir dokunsam sana, bir sevmeye çalışsam
Korkularım alıştıklarım...
ağır gelir, ağır ağır gelir
Yerleştiğim şehirlere
isimsiz yalanları fısıldıyorum
oltaya takılmış bir balığın ağzında
Ne bir denize hasretliğim bitiyor
Büyük yalnızlığımda
Aksine çoğalıyor kaybettiklerim
Düşündükçe solmuş insanlığımı.
Ne diyordum
İşte tam da
Zamanı sayarım
Saydıkça ağarırım
Saydıkça azalırım.
Martılar...
Bir yerlerden bulur alırım.
Benimdir Martılarım
Senindir Martılarım.
Kötülük Üzerine
Kötülüğün varoluş sebebini düşünelim biraz.
Nedir Kötülük?
İyinin karşısında varolan, ki karşıtlığıyla var olan ve karşıtlığı üzerine varolan her şeyden biraz daha öte, kökleri derin bir ağaç..
Peki iyilik...
Kötülüğün karşısında değil!
İnsan, Kötü insan, varoluşunu borçlu olduğun nedir?
Varoluşun kendisini bile kapsayan büyük bir küme kötülük.
Neden mi?
Bir günde kaç kötülük yapabilirim, ya da kaç kötülük sayabilirim...
Savaşın ortasında yanan yüzlere saygısızlıklar arttıkça ve küçüldükçe dünyası bireylerin, aksine büyüyor hem yalnızlıkları ve içlerindeki KÖTÜ taşıdıkları.
Bir günde kaç kötülük sayabilirim.
Peki bu hasretliğini insanın aydınlığa, daha nasıl açıklayabilirim.
Nedir Kötülük?
İyinin karşısında varolan, ki karşıtlığıyla var olan ve karşıtlığı üzerine varolan her şeyden biraz daha öte, kökleri derin bir ağaç..
Peki iyilik...
Kötülüğün karşısında değil!
İnsan, Kötü insan, varoluşunu borçlu olduğun nedir?
Varoluşun kendisini bile kapsayan büyük bir küme kötülük.
Neden mi?
Bir günde kaç kötülük yapabilirim, ya da kaç kötülük sayabilirim...
Savaşın ortasında yanan yüzlere saygısızlıklar arttıkça ve küçüldükçe dünyası bireylerin, aksine büyüyor hem yalnızlıkları ve içlerindeki KÖTÜ taşıdıkları.
Bir günde kaç kötülük sayabilirim.
Peki bu hasretliğini insanın aydınlığa, daha nasıl açıklayabilirim.
6 Ağustos 2008 Çarşamba
Bizim İçin yazılar
Sardunya biraz bize benzer...
Aksamsefası, surprizlerle dolu soylu çiçek, biraz bize benzer.
Güneşin altında gözleri kapanan pembe dilli tekir kedi ise, yine bize benzer.
Bakkaldan çıkan küçük bir çocuk, babasının terlikleri ile yürümeye çalışırken, bize benzer.
Dondurmayı bir türlü dökmeden yiyemeyen, genç bir kız, bize benzer.
Aşık olduğunu söyleyemeyen, uykusuz ve yürekli delikanlı, bize benzer.
Çalışkan öğrencinin beslenme çantasında duran bez mendiller bize benzer.
Sonra bir hayal çalınır, bize benzer.
Bir çocuk ölür, bize benzer.
Son çığlıkları savaşın ortasında yurtsuzların, bize benzer.
Aç kalmış gözler, bize benzer.
Gün dönmeden işlenen suçlar, bize benzer.
Yalanlar, bize benzer.
Biz, bize benzer.
Aksamsefası, surprizlerle dolu soylu çiçek, biraz bize benzer.
Güneşin altında gözleri kapanan pembe dilli tekir kedi ise, yine bize benzer.
Bakkaldan çıkan küçük bir çocuk, babasının terlikleri ile yürümeye çalışırken, bize benzer.
Dondurmayı bir türlü dökmeden yiyemeyen, genç bir kız, bize benzer.
Aşık olduğunu söyleyemeyen, uykusuz ve yürekli delikanlı, bize benzer.
Çalışkan öğrencinin beslenme çantasında duran bez mendiller bize benzer.
Sonra bir hayal çalınır, bize benzer.
Bir çocuk ölür, bize benzer.
Son çığlıkları savaşın ortasında yurtsuzların, bize benzer.
Aç kalmış gözler, bize benzer.
Gün dönmeden işlenen suçlar, bize benzer.
Yalanlar, bize benzer.
Biz, bize benzer.
Yasamayi Deniyorum!
Sabah yatakten kalkarken deniyorum, çay içerken deniyorum...
Bazen gülerken, bazen ağlarken deniyorum...
Kabul ediyorum, reddediyorum...
Herkes gibi bazen isteyerek ve bazen de...
İçimde ağaç kırıkları...
Her gün yeniden deniyorum yaşamayı...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)